hocus focus pas

Zou het kunnen, dat we door al de generaties heen een verkeerde toverspreuk gebruikten in onze sprookjes. "Hocus... Pocus...Pas", het slaat eerlijk gezegd op niet veel hé ! Maar als we de Pocus nu eens zouden kunnen vervangen door Focus, dan zit er al wat meer waarheid in deze formule.
De focus gaat over het richten van aandacht op dat wat je graag wil bereiken. Je kan het vergelijken met het instellen van je GPS. Je stelt je eindbestemming in, en je begint te rijden. Telkens je van richting moet veranderen, krijg je een instructie.
Dat kan gaan van gevoel van weerstand dat jouw aandacht vraagt, een confrontatie die je nog dichter bij jezelf brengt, een vertraging als je dreigt te snel te gaan...
Elke dag opnieuw krijg je die dingen op je pad die de weg zijn naar waar jouw focus op gericht is.
Zorg er dus in eerste instantie voor dat je aandacht gericht is op wat je graag wil bereiken, waar je naartoe wil. Naar win-win, naar gezondheid, naar beterschap, naar kracht.. Als je de coördinaten ingeeft van waar je van weg wil, dan zal de GPS jouw naar die bestemming sturen !
Waar stel jij vandaag jouw GPS op in ?

verlangen en synchronisiteit

Ik hou van de magie in het leven... Daar waar het leven me een knipoogt geeft door net die dingen aan te reiken waarvan ik eerder dacht dat ik het wel heel leuk zou vinden om ze te hebben of te ervaren. Het zijn van die bijzondere momenten die ervoor zorgen dat verwondering blijft. En ze gebeuren, die kleine wonderen die voor mij minder en minder toevallig worden, maar blijkbaar wel aan een bepaalde wet gehoorzamen. Een energetische wet, dat je aantrekt wat je in je hart draagt. Het vraagt somt geduld en vooral openheid om situaties die je zogezegd "overkomen" vanuit dit positieve standpunt te zien. Meer en meer zie ik dat dat waar ik vroeger boos om was, dat wat me van streek bracht, achteraf een geschenk was. Alleen, ik was zo druk bezig mezelf te beklagen, dat ik niet doorhad dat ik een deftig cadeau kreeg. Die ene keer toen de auto gestolen werd en ik hierdoor de auto die ik als mijn droomauto had omschreven, tweedehands bij mijn eigen garagist kon kopen. Eens de beslissing genomen, werd mijn auto in goede staat teruggevonden. Die keer dat ik zo boos was op iemand en vanuit die boosheid niet kon zien dat het alternatief dat geboden werd, net de oplossing was die ik nodig had. Meer en meer, als iets me overkomt dat me uit balans brengt, stel ik mij nu de vraag : "wat heb ik gevraagd, wat heb ik nodig ? En hoe is dat wat me overkomt, hierin een stukje van de puzzel?
Ik weet dat in tijden van crisis, dit niet altijd een evidente keuze is. We hebben allemaal de neiging om ons vast te klampen aan wat we kennen, aan wat ons zekerheid geeft. Het doet me denken aan die ene keer dat ik iemand van mijn medewerkers moest meedelen dat ze haar job maar deeltijds meer kon uitvoeren. Terwijl ze eerst helemaal van de kaart was, vroeg ik haar wat haar droomjob zou zijn. Ze vertelde me dat ze een opleiding voetverzorging had gevolgd en eigenlijk wel graag zelfstandig wou beginnen. Plots zag ze deze situatie als een opportuniteit om haar droom te verwezenlijken. Een paar weken later vertelde ze mij dat een voetverzorgster uit haar buurt op rust ging en ze al haar patiënten kon overnemen. Ze bedankte me nog eens voor het gesprek dat we hadden gehad.
Verlangen is een krachtige en creatieve energie ! Als het inderdaad zo is, dat 50% van de mensen (volgens R. Benninga) een werk heeft dat die niet graag doet, dan is deze crisis een bijzondere opportuniteit om het roer in handen te nemen en te durven gaan voor wat je diep vanbinnen écht wil !

Moederdag

Gisteren was het moederdag. Een dag waar alle moeders in de bloemetjes gezet worden. De band tussen moeder en kind is heel bijzonder en niet altijd even eenvoudig. Waarschijnlijk zal het dan ook geen toeval geweest zijn, dat ik vandaag in de praktijk verschillende mensen kreeg waarbij onopgeloste pijn in verband met de moeder naar boven kwam. Of je het nu wil of niet, dergelijke dagen activeren toch wel het één en ander. Vanuit "familieopstellingen" heb ik me laten vertellen dat eens de kinderen 23 zijn, de ouders alles gegeven hebben wat ze konden geven. Daarna is het aan het kind om dat wat ze nog nodig hebben, op andere plekken te gaan halen, gaan leren. Ofwel bij zichzelf (innerlijke hulpbron) ofwel bij een ander (externe hulpbron). Heel dikwijls worden ouders nog (onbewust) geclaimd. Bijzonder is ook te zien, dat heel wat kinderen een pakketje verdriet of zorgen van één van de ouders bij zich dragen. En eens bewust hiervan, het ook niet altijd even makkelijk is om het terug te geven. Het toont de loyaliteit van kinderen. Doorheen de generaties worden zo zelfde patronen in stand gehouden, tot iemand zegt : "Stop" ik kies ervoor om dit niet langer te dragen en door te geven aan mijn kinderen. Een moedige beslissing dat mooi geschenk is voor de kinderen van de volgende generaties.